Patfraca LIVRES

Zone 02/ : Slotconcert Gulden Ontsporing op Grote Markt met o.a. Willy Willy...(11/7)

’De mix van rock-’n-roll, joie de vivre en een portie rebellie werkt.’

Willy Willy maakte als gitarist deel uit van 2 legendarische Belgische bands : The Scabs en Vaya Con Dios. Toch is hij er de man niet naar om te dwepen met het verleden. Met zijn Voodoo Band heeft hij een nieuwe CD uit, ’Hellzapoppin’’ Een fascinerend werkstukje waarin rock-’n-roll, joie de vivre en een portie rebellie elkaar wonderwel vinden. ’Voor jou zit een gelukkig man’, zegt Willy Willy op het terras van de AB. ’Voor mij is elke werkdag een feestdag !’

C’est à l’occasion de la sortie d’ Hellzapoppin’ et de la participation de Willy Willy au mégaconcert Gulden Ontsporing, qui se déroulera sur la Grand-Place de Bruxelles le lundi 11 juillet 2005, que Zone 02/, l’hebdo bruxellois gratuit, en version néerlandophone cette fois, présente dans son numéro 102, un nouvel article sur le légendaire guitariste des Scabs et de Vaya Con Dios (notamment !).

Pour ceux qui l’ignorent, le 11 juillet célèbre la fête de la Communauté flamande de Belgique, qui se clôture par un concert sur la plus belle place du monde. Et je peux vous assurer qu’il y en aura... du monde.

Quant à l’ambiance, elle est garantie !!!

Aux côtés de Willy Willy : BJ Scott, Sioen, ...

Le programme complet.

Voici l’article de Gino Moerman et les photos d’Arnaud De Cremer.

Zone 02/ est vraiment un zine intéressant, qui couvre pas mal l’actualité rock et qui est gratuit. À lire chaque semaine !

Google je op ’willy willy’, dan kom je niet alleen terecht bij deze uit Oostende afkomstige, maar in Brussel wonende en werkende zanger/gitarist, maar ook bij informatie over roodgekleurde Australische whirlwinds (zandstormen).

’’t Had erger kunnen zijn’, lacht Willy Willy. ’Een zandstorm toont tenminste kracht, dus dat past wel bij mij.’ Aanleiding voor dit gesprek is de nieuwe CD Hellzapoppin’ én Willy’s deelname aan het megaconcert van De Gulden Ontsporing op de Brusselse Grote markt op 11/7.

Je hebt met The Voodoo Band vorige maand een 2de CD uitgebracht. Dat wijst op succes van de eerste plaat ?

Willy Willy : Gelukkig wel, want het zijn harde tijden in platenland. Het nieuwe album heb ik dit jaar in februari en maart ingeblikt met Patrick Riguelle als producer. Ik ken Patrick al jàren, maar vorig jaar had ik hem uitgenodigd om als extra muzikant mee te spelen tijdens een concert in Zuid-Frankrijk en daar hebben onze plannen om samen een plaat te maken voor het eerst vorm gekregen.

We hebben de plaat op 9 dagen opgenomen. Dat betekent goed doorwerken en veel stress. Met een deadline voor ogen presteer ik het beste. Bovendien weerhoudt een korte opnameperiode je ervan om alle spontaniteit en diepgang uit de opnames weg te knippen.

Je klinkt alvast erg enthousiast.

Ik ben blij met het resultaat, ja. De mix van rock-’n-roll, joie de vivre en een portie rebellie wérkt. Ik heb echt het gevoel dat ik weer helemaal terug ben. De angry young man in mij is springlevend.

Was je dat gevoel dan kwijt geraakt ?

Toch een beetje. Dat was voor mij het ergste wat kon gebeuren. Ik was in een routine geraakt. Vergeet niet dat ik 10 jaar met The Scabs on the road ben geweest.

Adempauzes waren er nauwelijks. We namen een plaat op en gingen toeren tot we een nieuwe CD konden inblikken. Dat ging non stop door. We moesten wel, want als we niet speelden, kwam er geen geld binnen.

Dàt is de dood geweest van The Scabs. Er was nooit tijd voor een adem- of bezinningsperiode.

Arno is to blame

Nu heb je zelf de touwtjes in handen.

Absoluut. Ik ben sinds ik 4 jaar geleden The Voodoo Band oprichtte voor het eerst mijn eigen baas en dàt bevalt prima. Maar het is niet altijd makkelijk. Vooral op platengebied is het elke dag knokken.

Grote firma’s nemen geen risico’s meer. Als een band de kans krijgt om nog een opnamecontract binnen te halen, moeten ze zich vanaf de eerste CD bewijzen, meteen flink verkopen en liefst zo hoog mogelijk scoren. Tijd om zich muzikaal te ontwikkelen en langzaam hun publiek op te bouwen is er niet meer. Die tendens is al in de jaren ’80 ingezet, maar is vooral de laatste 10 jaar in een enorme stroomversnelling terecht gekomen.

Een Engelse band als Mott The Hoople kreeg nog volop de kans om zich te ontplooien. Niemand nam het hen kwalijk dat de eerste singles niet scoorden. Dat is nu ondenkbaar.

Vanwaar de naam Willy Willy ?

Ik heet Willy, maar Arno heeft die naam gewoon verdubbeld.

TC Matic is to blame !

Je was gitarist in legendarische Belgische bands als The Scabs en Vaya Con Dios. Hoe kijk je daar nu op terug ?

Mensen moeten mij er altijd aan herinneren dat The Scabs en Vaya mijlpalen zijn geweest in de Belgische muziekgeschiedenis. Ik ben zelf niet met het verleden bezig. Ik wil niet teren op vroeger, ik leef vandaag.

Nu is The Voodoo Band mijn prioriteit. Ik ben nu de frontman, terwijl ik jarenlang de 1ste luitenant was. Dat bevalt me wel. Bovendien wou ik al jaren naast gitarist ook zanger worden. Vier jaar geleden had ik het gevoel dat de tijd daar rijp voor was.

Ik was in New Orleans en werd daar geconfronteerd met de oorsprong van de blues en de rock-‘n-roll. Dat gaf mij zin om terug te keren naar m’n muzikale roots en van daaruit iets nieuws te creëren.

Dat is Willy Willy and The Voodoo Band geworden. Ik heb nog even overwogen om een zanger of zangeres te zoeken als frontfiguur, maar besliste dat het project het snelst zou opschieten als ik zélf zou zingen. Zo viel de puzzel in elkaar.

Over de grenzen

Naast de Voodoo Band doe je ook nog andere dingen.

Ik heb nu de vrijheid om te kiezen aan welke projecten ik wil meewerken. Einde vorig jaar heb ik met Wigbert een toer langs kleine clubs en cafés gedaan met een bluesrepertoire. Dat is mij goed bevallen en is zéker voor herhaling vatbaar.

Ik kan nu ook meewerken aan TV-programma’s als ik daar zin in heb. Zo zat ik in De Laatste Show en heb ik me ontzettend geamuseerd met het programma van Ben Crabbé, De tabel van Mendeljev.

Op 11/7 ben ik één van de gastzangers tijdens het Gulden Ontsporing-concert op de Grote markt. Ook daar kijk ik naar uit.

AB-baas Jari Demeulemeester heeft voor dat mega-concert een bonte verzameling zangers bij elkaar gebracht. Van Will Tura en Dana Winner tot Sioen en Bobbejaan Schoepen...

Dat klopt. Maar dat is ook de kracht van dit gegeven. Uiteindelijk zijn de gastzangers allemaal mensen die binnen hun doelgroep op een geloofwaardige manier bezig zijn met hun vak. Iedereen op die affiche dwingt respect af binnen de muziekwereld.

Beschouw je jezelf als een Vlaamse of Belgische muzikant ?

Mijn nieuwe CD krijgt momenteel behoorlijk veel aandacht in Wallonië. Mijn muziek is zeker niet streek- of land gebonden. Er is een groot publiek voor wat ik breng. Niet alleen in België.

Het is kwestie van de juiste mensen te vinden die onze muziek over de grenzen aan de man kunnen brengen. Maar dat is iets dat z’n natuurlijke koers moet varen. Ik heb al gemerkt dat als je bepaalde zaken te hard wil afdwingen ze niet gebeuren.

Je bent afkomstig uit Oostende, maar woont al een eeuwigheid in Brussel.

Ik ben op mijn 23ste naar Brussel verhuisd en sindsdien heb ik altijd met plezier in de hoofdstad gewoond. In het begin had ik nog het gevoel dat ik naar huis ging telkens ik van Brussel naar Oostende spoorde, maar op een geven moment heb ik de knop in mijn hoofd omgedraaid en had ik het gevoel naar huis te gaan als ik van Oostende terug naar Brussel reisde.

Waarom ben je naar Brussel verhuisd ?

Arno had de stap gezet en dat beviel hem prima. Daarna volgde Danny Willems, de huisfotograaf van de Belgische muziek. Als die mannen het hier zo naar hun zin hadden, moest er inderdaad wat te beleven zijn...

En dat was ook zo ?

Brussel is me goed bevallen. Er is hier altijd wat te doen. Je hebt hier de beste concertzalen, musea, bioscopen. Ik heb mij hier nooit verveeld.

Ik woon al een tijdje buiten het centrum van Brussel, maar wil het liefst snel terugkeren. Ik ben er de man niet naar om op de buiten te zitten.

Zeemansbenen

Heb je iets met feestdagen zoals 11/7 ?

Eigenlijk niet. Ik vind het een fijn initiatief om de mensen op 11/7 te trakteren met een groot muziekfeest, maar feestdagen op zich...

Kerstmis en Nieuwjaar zijn niet aan mij besteed. De bijbel staat vol met schone verhalen, echt waar, maar het is niet mijn ding. Zelfs verjaardagen hoeven voor mij niet.

Uiteindelijk is élke werkdag voor mij een feestdag. En elke feestdag is meestal een werkdag. Voor jou zit dus een gelukkig man. Ik ben tevreden met mijn leven. Ik kan doen wat ik graag doe en neem niet gelijk wat aan. Als men mij vraagt om aan iets mee te werken, moet de opdracht aan bepaalde voorwaarden voldoen.

Voel je je nog steeds een kind van de zee ?

Absoluut. Dat gaat nooit weg. Ik heb altijd een geweldige affectie met de zee gehad. Ik heb geen familie meer in Oostende. Mijn schoonouders wonen nog wel in de buurt van de kust, meer landinwaarts...

Mijn vrouw is ook afkomstig van de kust. Ik ben het eerst naar Brussel getrokken. Toen ik merkte dat ik hier zou kunnen aarden, ben ik haar als een ridder op het witte paard gaan halen.

Heb je zeemansbenen ?

Zeker weten. Ik word niet ziek op een woelige zee, en wat nog belangrijker is : ik blijf in alle omstandigheden overeind.

Source : Zone 02/ Gratis Stadsmagazine voor Brussel - Hebdomadaire bruxellois gratuit - Nr 102 (week - semaine 26) van woensdag
29 juni tot en met dinsdag 05 juli - du mercredi 29 juin au mardi 05 juillet 2005 - Affiche, blz 11, 13.

Remerciements à Ann Lemmens, Rédactrice en chef de Zone 02/, à Gino Moerman, l’auteur, et à Arnaud De Cremer, le photographe, pour leur aimable autorisation de publication.

Attention : l’autorisation de publication a été donnée uniquement pour une utilisation sur le présent site www.patfraca.com. Toute autre reproduction est strictement interdite.

Nouvel album Hellzapoppin’

BJ Scott faisait la "cover" du Zone 02/, en avril 2005.